Blog Ellen Postma: Verbonden

Daar zijn ze!
De kabelleggers zijn gister in mijn straatje begonnen. In de hele stad zie je de mannen al weken aan het werk. Glasvezel. Sneller internet, betere verbinding. Er wordt met een discipline gewerkt waar je u tegen zegt. De ene man haalt de tegels of klinkers eruit, de volgende graaft, de derde legt de kabel erin, daarachter komt iemand die het zand terug schept… Maar dan…
Dan komen de stampers en trillers en vegers en dan gaat het mis!

Opeens schudt alles… De kopjes in de kast, de ramen én mijn nek! Jemig, dat is balen! Het is al niet mijn beste tijd. Over ruim een week gaan de injecties er weer in en in de laatste twee weken daarvoor en daarna voelt alles niet zo heel fijn. Ook is er schrik, ik heb een onilne afspraak en hoe ga ik dat verstaan met deze decibelen? Maar even naar buiten. Ze spreken geen Nederlands, maar één van de mannen ziet dat ik wat wil vragen en komt snel naar me toe. Tuurlijk willen ze even wachten, prima! Het gesprek kan ik voeren omdat ‘de mannen’ voor even een aantal meters verderop aan het werk zijn gegaan. Na afloop naar de voorman gezwaaid ten teken dat ik klaar was en hoppa, ze gaan door. Trillen, stampen en nu ook nog muziek. Ik moet hier weg!

Ik ga maar even buurten bij een vriendin, theetje drinken en een blokje wandelen. Wanneer ik thuiskom steekt een klein groen sprietje uit de grond tegen mijn gevel. Ik ben, bijna, verbonden met het snelle web.

Vanmorgen om half acht hoorde ik ze alweer, zo stil mogelijk, aan het werk. Ik voel brainfog en stijve spieren. Neehhh! Ik draai me nog keertje om en val toch nog uurtje in slaap. Toch maar aan de dag beginnen. Meditatie, douche, koffie, ontbijt en puzzel. Het is zo’n dag. Langzaam tempo, niet teveel doen en maar kijken hoe het loopt. De innerlijke stem roept van alles; het is koud, ik ben nog moe, heb je dat nog niet geregeld, het is wat het is, morgen is er weer een dag, begin gewoon, moet het echt enzovoort…

Stop!

Ik ga maar even naar de bakker want het brood is op. Ik neem de langere route. Bij de Vleermuisfontein staan de toeristen al foto’s te maken. Er komt een prachtige oude Mercedes aangereden met een bruidspaar wat stralend uitstapt, de bakker heeft vers brood en terwijl ik naar huis loop komt opeens een zonnetje door.

Opeens besef ik hoe fijn het is dat ik vandaag rustig aan mág doen, dat ik een lege agenda heb, dat ik volgende week de injecties krijg en dat ik nu aan een vers broodje mag beginnen. Het  schokken, de brainfog en het draaien van mijn hoofd zijn er nog wel, maar toch voelt het anders.

De mannen van Delta zijn ondertussen vertrokken uit mijn buurtje. De stoep ligt er strak in en ik lijk weer verbonden. Met mezelf en de wereld.

Wil je reageren? Dat kan: ellensblog64@gmail.com