Vrij als een vlieger

Vier jaar geleden werd de diagnose dystonie bij me vastgesteld.

Vier jaar geleden alweer. Nog maar vier jaar!

Vier jaar waarin er veel is veranderd.

Afscheid genomen van mijn werk als docent, afscheid genomen van het regelmatig concerten geven maar …

Kennisgemaakt met andere kanten van mezelf, andere kwaliteiten. Tijd gekregen voor het ontwikkelen van talenten die ik waarschijnlijk ook wel had maar waar ik geen tijd voor had. En tijd om naar buiten te gaan.

Tijd – Vrijheid.

Deze twee aspecten bleken cruciaal te zijn. De eerste twee jaar struggelen met en tegen de aandoening, maar ook met en tegen mezelf.

Aan welke eisen moest ik voldoen en wat moest allemaal. Wat vond “de Maatschappij” wat dacht “de Omgeving” maar vooral “hoe zie ik het zelf?”.

Het werd een reis naar tijd en vrijheid.

In eerste instantie had ik dat niet in de gaten. Ik kon en wilde niet accepteren dat veel van wat ik had opgebouwd niet meer kon. Er was boosheid en verdriet maar langzamerhand komt het besef dat er ook positieve kanten aan het geheel zitten.

Natuurlijk wilde ik graag doorgaan met wat ik deed. Ik had het naar mijn zin en voelde me goed bij het leven wat ik leidde. Toch … ik ging steeds meer luisteren naar mijn lichaam, nam de klachten serieus en ik had het geluk dat de omgeving luisterde en meebewoog.

Doordat ik uit mijn werk raakte kreeg ik meer tijd. Die tijd werd in eerste instantie ingevuld met veel meer slapen en hangen, maar de laatste maanden komt er een nieuw evenwicht. Ik slaap nog steeds keurig 8-9 uur per nacht, niet meer de klok rond zoals in het begin. Ik heb een vast ochtendritueel van meditatie, oefeningen, ontbijt en daarna koffie met sudoku. Deze mindful start van de dag geeft energie om daarna, in vrijheid, andere dingen op te pakken.

Naar buiten geeft rust, ik geniet dubbel van de vogels in het weiland, de glinstering op het water, het ruisen van de bomen en de geur van bloemen. Ik heb tijd om naar baltsende futen te kijken, een hommel honing uit een bloem te zien halen en de golven mooie patronen in het zand onder water te zien vormen. Het maakt mijn nek en mijn hoofd rustig. Vooral als de temperatuur wat hoger is en het niet te hard waait, want dat is dan wel weer een dingetje…vocht of veel wind is een spelbreker. Daardoor schokt en schud mijn nek, die wil warmte en niet te veel ruis.

Deze natuurlijke oplader voor mijn accu zorgt ervoor dat ik ook weer af en toe andere dingen oppak. Het schrijven van de blogs vind ik leuk, ik doe kleine trainingsacteur klusjes en heb net een cursus tot landschapsambassadeur gedaan voor Nationaal Landschap Zuidwest Fryslan. Het zorgt voor contact met de wereld om me heen en verbreed mijn kennis. Ik heb de vrijheid om zelf te kiezen om dit te doen. Daardoor minder stress, dus minder last. Dystonie je begint bij me te horen.

Goede wandelschoenen en een fijne fiets zijn nu mijn maatjes. Ze brengen me door mijn mooie omgeving en laten me vrij voelen. Geen tijd om me te haasten! Ik laad op!

De vliegers op het strand in Harlingen gaven me inspiratie voor deze blog. Ze fladderden, lieten zich meevoeren op de wind en straalden in volle kleuren in de zon. Een geluksmoment waar ik alle tijd voor had.

Reageren op deze blog? Ellensblog64@gmail.com